Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Αποζημίωση επειδή θεραπεύτηκαν τα αφροδίσια!!!

Επειδή η βελτίωση των υπηρεσιών υγείας του ελληνικού κράτους, είχε εξαλείψει τα αφροδίσια νοσήματα, οι γιατροί ζητούσαν αποζημίωση από το κράτος διότι είχαν χάσει την πελατεία τους και τα έσοδα τους!!!
Στα τέλη του 1952, η Ένωση Ιατρών Θεσσαλονίκης στέλνει στους Αμερικανούς υπευθύνους του σχεδίου Μάρσαλ στην Βόρεια Ελλάδα, μια μικρή, περιεκτική και εκπληκτική ως προς την σύλληψη της, επιστολή.
Το περιεχόμενο της επιβεβαιώνει το καθεστώς πλήρους επιτροπείας που είχαν επιβάλλει οι Αμερικανοί στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Ήταν τόσο ασφυκτικός ο έλεγχος, που...
το ελληνικό κράτος δεν είχε δικαίωμα ή την δυνατότητα να ασκήσει ούτε καν μια μικρή επιδοματική πολιτική σε κάποια επαγγελματική ομάδα, χωρίς να πάρει την έγκριση των υπαλλήλων της Αμερικανικής κυβέρνησης που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα για την υλοποίηση του σχεδίου Μάρσαλ.

Παράλληλα όμως, η ίδια επιστολή και το εξωφρενικό της περιεχόμενο, καταδεικνύουν ότι στον τόπο αυτό η κοινή λογική απουσίαζε παντελώς από τότε.

Η επιστολή ήταν η ακόλουθη:

«Προς τον διευθυντή της αμερικανικής αποστολής στη Θεσσαλονίκη:
Η Ενωση Ιατρών Θεσσαλονίκης έχει την τιμή να σας γνωστοποιήσει τα κάτωθι:
Στην Ελλάδα, όπως φανταζόμαστε και στην Αμερική, όποτε ανθρώπινες ανακαλύψεις και η βιομηχανική πρόοδος τείνουν να πλήττουν μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, η πολιτεία έχει την ηθική υποχρέωση να αποζημιώνει τους επαγγελματίες που πλήττονται από την πρόοδο.
Καθώς κατά τη μεταπολεμική περίοδο η πενικιλίνη έχει εξαφανίσει τα αφροδίσια νοσήματα, προς όφελος της πολιτείας και της κοινωνίας, αλλά έχει προκαλέσει οικονομική ζημία στους ιατρούς που ασχολούνται με το θέμα, ζητήσαμε από το κράτος να χρεώνει κάθε χάπι αντιβιοτικού επιπλέον 200 δραχμές με τις οποίες να αποζημιώνει αυτούς που έχουν πληγεί.
Το κράτος συμφωνεί επί της αρχής να ικανοποιήσει το αίτημά μας, αλλά υποστηρίζει ότι η Αμερικανική Αποστολή δεν το επιτρέπει.
Γι αυτό θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να προβείτε στα απαραίτητα βήματα για τη θετική επίλυση του ζητήματος»

Κοντολογίς, επειδή η βελτίωση των υπηρεσιών υγείας του ελληνικού κράτους, που έγινε με την Αμερικάνικη βοήθεια είχε εξαλείψει τα αφροδίσια νοσήματα στην Θεσσαλονίκη (και αλλού προφανώς), οι γιατροί ζητούσαν αποζημίωση από το κράτος διότι είχαν χάσει την πελατεία τους και τα έσοδα τους.
Απίστευτο;

Για προσέξτε όμως ακόμα μερικές λεπτομέρειες από την επιστολή, ώστε ν’ αντιληφθούμε πόσο μοιάζει εκείνη η εποχή με την σημερινή.
Επειδή Ένωση Ιατρών Θεσσαλονίκης ήξερε ότι ήταν αδύνατο να πάρουν απευθείας χρήματα ως αποζημίωση απ’ το κράτος για ένα τόσο εξωφρενικό αίτημα, τι ζητούσαν;
Να αυξηθεί κατά διακόσιες δραχμές η τιμή κάθε χαπιού πενικιλίνης και τα επιπλέον χρήματα να πηγαίνουν στην τσέπη τους.
Ζητούσαν δηλαδή έναν έμμεσο φόρο υπέρ τρίτων όπως τους λέμε σήμερα, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την μετακύληση του κόστους στους ίδιους τους αρρώστους.
Το άλλο εκπληκτικό ήταν ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους δεν τους είπαν όχι.

Προφανώς κάποιοι υπουργοί ή βουλευτές, για να μην χάσουν την εκλογική τους πελατεία στους γιατρούς που επηρέαζαν κόσμο, συμφώνησαν να τους δώσουν τα λεφτά και μετά τα έριξαν στην τρόικα της εποχής, τους Αμερικανούς, λέγοντας ότι αυτοί διαφωνούν για να ικανοποιηθεί το …δίκαιο αίτημα.

Και φυσικά οι γιατροί, τι είχαν να χάσουν, υπέβαλαν επισήμως το αίτημα και στους Αμερικανούς, τονίζοντας όμως παράλληλα ότι είναι και υπέρ της προόδου, μην τους πάρουν και για οπισθοδρομικούς.

Δεν ξέρουμε τι απέγινε με την υπόθεση, το πιθανότερο είναι ότι το αίτημα απερρίφθη, διαφορετικά σε κάθε ασθένεια που θα θεραπευόταν, το κράτος θα ‘πρεπε να πληρώνει αποζημίωση στους γιατρούς που έχασαν πελατεία.

Ξέρουμε όμως ότι τα ελληνικά χούγια δεν αλλάζουν.